Toen Koffie (voorheen: Merel) een half jaar geleden bij mij kwam wonen, was ze een bange, schichtige kat die niets van mij moest weten en het allemaal heel spannend vond in een nieuw huis. Ze verstopte zich onder de kast en achter het gordijn, maar al snel nam haar nieuwsgierigheid de overhand en werd de vensterbank bij het raam haar nieuwe safe space. Langzaam maar zeker begon ze te wennen. Het begon met voorzichtig speels gedrag, want een goed jachtinstinct heeft ze zeker, dus al snel wilde ze wel met een bolletje wol spelen en kon ik dichterbij komen. Daarna at ze snoepjes uit m’n hand en kwam ze voor het eerst bij me op de bank liggen. En toen was daar opeens een eerste kopje! Na ongeveer 4 maanden had ik dan eindelijk haar vertrouwen gewonnen en werden we vriendjes. Ze is nog steeds geen schootkat en zal dit misschien ook nooit worden, maar ze zoekt me vaak op voor een aai en een kopje. In het begin kon ik me niet bewegen in haar bijzijn of ze schoot weg, en nu rent ze naar me toe als ik binnenkom en is ze altijd in voor knuffels. Ze heeft duidelijk een eigen karakter (ze is een miauwende kletskous en wil altijd zelf in controle blijven) en hier krijgt ze alle ruimte voor. Het mooiste vind ik om te zien hoe ze van zo ver is gekomen en zich nu zo tevreden en veilig voelt. Mijn huis is nu ook haar thuis.